Łza druga.

♫ 

Trzymaj moje dłonie, czuję, że tonę, tonę bez Ciebie.
I moim zdaniem, wszystko jest do niczego, do niczego bez Ciebie.

Gdybyś tylko mógł mnie ocalić.
Tonę w wodach mojej duszy...

Chciała to zrobić. Pierwszy raz w życiu chciała ze sobą skończyć. Uznała śmierć za jedyną możliwą formę ucieczki. Nie chciała odczuwać tego paraliżującego umysł bólu. Miłość była zabójczym uczuciem. Powodowała niewyobrażalnie wielki ból, przeszywający całe jej wnętrze. Dławi się nią, każdy oddech jest cięższy, krztusi się zbawiennym tlenem. Dlaczego? Bo drastycznie ogromna tęsknota za Argentyńczykiem nie pozwala jej na normalne funkcjonowanie. Miłość przyszła do niej szybko. Równie szybko ją zniszczyła. A teraz? Teraz ją zabije. 

Są takie chwile, kiedy nawet łzy nie dają tak potrzebnego ukojenia. Nie ma nic. Jest pustka. Chciałaby, żeby tu przyszedł. Odwiódł ją od tego chorego pomysłu, wziął w ramiona, zabrał z tego parszywego miejsca. Otarł jej mokre policzki, pocałował w czoło i powiedział, że będzie dobrze. Ale on tu nigdy się nie pojawi. Już nigdy go nie zobaczy. Nigdy nie spojrzy w jego piwne tęczówki, nigdy nie usłyszy jego głosu, tak przyjemnego dla uszu..

Czy to koniec? Czy to wszystko tak się skończy? Umrze wraz z tym rozczarowującym uczuciem, że pomimo jego błędów, pomimo ran, jakie jej zadał, ona wciąż go kochała. Tęskniła. Pragnęła go. Chciała mieć go obok siebie. Marzyła, by zasypiać w jego ramionach, budzić się każdego dnia u jego boku, mieć wiecznie przed oczami jego uśmiech - lek na zło całego świata...

Coś blokowało ją przed zakończeniem tej historii. Coś nie potrafiło jej tak po prostu oprzeć się o tą zardzewiałą barierkę i spaść w ciemną toń. Zachłysnąć się darem życia i osunąć  w otchłań. To przecież takie łatwe. Głos w głowie krzyczy niemiłosiernie, nawołując: "Skacz! Skacz! Skacz! Nie masz nic do stracenia. Skacz!"

Tak łatwo się poddać? Tak po prostu?

A teraz tak bardzo potrzebuję, żeby ktoś mnie przytulił,

przytulił i nic nie mówił.

Chcę wiedzieć, że ktoś jest obok, chcę móc wypłakać się i opowiedzieć, jak bardzo jest mi źle.

Bo jest źle, tak cholernie pusto i smutno.

Osuwa się na brudną ziemię. Siedzi na zimnym podłożu i odkrywa materiał bluzy, by spojrzeć na mniej lub bardziej widoczne rany na przedramieniu.

- Walczyłam... - mówi cicho, delikatnie wodząc palcem po wciąż szczypiących bliznach. Jej policzki ciągle spowite są łzami, a w głowie przelatują wspomnienia z okresu, kiedy naprawdę była szczęśliwa. A teraz? A więc po to żyć? Żyć, by na nowo odkrywać stare blizny, siedzieć w przeszłości? Żyć, żeby cierpieć?

Ile warta jest miłość? Ile warte jest to uczucie, tak silnie destrukcyjne i równie piękne? Jaka jest cena miłości? Chyba mogła już sobie odpowiedzieć na pytanie. Czasem ceną za miłość jest cierpienie.

- Jaśmina? - czyjś głos oderwał ją z tych paskudnych rozmyślań.

Naprawdę?

Urywek drugi. :)

Będzie tak monotonnie i z wiecznymi rozmyślaniami. Będzie.

Ma tak być. :)

 Wybaczcie, że dopiero teraz, ale nie było mnie w domu.

Kolejne rozdziały będą pojawiać się w piątki.

Ładną mamy grupę na MŚ, co? :)

Buuuziaki:*

|Ask|Kadziewicz i Pliński|DUET|