Łza zerowa.

♫ 

Kochała. Jak bardzo? Chciałoby się rzec, że nie widziała poza nim świata. Żyła z dnia na dzień, budząc się i zasypiając u jego boku. On pokazał jej najpiękniejsze aspekty istnienia, ona dała mu swoją miłość. On pokochał ją i jej wady, ona zaakceptowała jego ciężką sportową harówkę. Codziennie dawała mu siłę do walki, do kolejnych treningów, do polepszania swoich i tak już wielkich umiejętności. On wspierał ją w każdej życiowej chwili, próbując jakkolwiek zniwelować problem, jakim były ich odmienne narodowości. Ona zakochała się w nim bez pamięci, nie zważając na trudności językowe. On uczynił to samo. Idealnie się uzupełniali. Ona dla niego oddałaby życie, on dla niej skoczyłby z dziesiątego piętra. A przynajmniej wtedy by to uczynił... Jeden błąd i utracił jej radosną postać u swojego boku. Jeden nieprzemyślany krok we mgłę i wszystko, co udało im się razem stworzyć, upadło z hukiem. Znikło, po prostu. Wraz z jej osobą.

Drogi Facundo,

nie sądziłam, że kiedykolwiek będę w stanie to napisać, ale zapomnij o mnie. Nie pisz, nie dzwoń, nie próbuj szukać mojej osoby. Jeżeli nadal ci na mnie zależy, to odejdź, po prostu odejdź. Zostaw mnie. Nigdy o tobie nie zapomnę, ale również nie potrafię znieść bólu, jaki mi zadałeś. Nie piszę tego, żeby dać ci jakąkolwiek nauczkę. Piszę to, żeby zacząć życie z nową kartą. Życie już bez ciebie.

Jaśmina

Nie wiedziała co bardziej ją bolało. To, że została zraniona, czy pisanie tego listu. Kochała go, tak bardzo, że nie potrafiła zniknąć bez słowa. Spakowała się, świstek papieru okraszony pojedynczymi łzami wsunęła do koperty i zostawiła na stole. Wyszła. Odeszła. Wróciła do swojego kraju, próbując żyć jak gdyby nic się nie wydarzyło. Próbowała. Zmieniła wszystkie dane kontaktowe, można rzec, że rozpoczęła nowe życie. Do czasu. Do czasu, kiedy pewnego dnia robiąc zakupy w jednym ze znanych supermarketów nie zobaczyła jego osoby. Jego osoby z uwieszoną ramienia blondynką. Dopóki z jej ust nie wydostał się histeryczny krzyk, dopóki nie znalazła się w swoim mieszkaniu i pierwszy raz się nie okaleczyła, dopóki to wszystko się nie wydarzyło... było dobrze. Ale potem już nie. Potem już było coraz gorzej.

Nie widział jej wtedy. Był zbyt zajęty swoją nową drugą połówką. I to było nawet dobre dla niej. Tylko dlaczego potem spotykała go na każdym kroku? Dlaczego za każdym razem, kiedy ich wzrok się spotykał uciekała, nie zważając na jego zaskoczenie i nawoływania? Bo nie radziła sobie z tym. Nie potrafiła pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Nie potrafiła spojrzeć na niego bez wspomnień. Nie potrafiła znieśc mysli, że tak łatwo zastąpił ją kimś innym.

Okaleczała się. Niczym młoda, nieszczęśliwie zakochana nastolatka, szukała ukojenia w bólu fizycznym. Nie potrafiła zliczyć, ile razy jej łzy mieszały się z bordową cieczą spływającą po jej nadgarstkach. Nie potrafiła tak po prostu żyć z tym, że ktoś wypełnił jej miejsce u jego boku.

Za bardzo cierpiała. Cier­pienie wy­maga więcej od­wa­gi niż śmierć. A tej odwagi zaczynało jej brakować.

ZWARIOWAŁAM!

Zaczynamy jazdę bez trzymanki, pisanie dwóch blogów na raz. 

Mam zamiar to w końcu napisać do końca, także powinno być dobrze.

Krótko będzie, od razu mówię.

przepraszam, że tak słabo

|ASK|Dryja|Duecik|Kadziewicz i Pliński| 

+zapomniałam napisać, widzimy się w środy!:)